Ukreinskur fólkatónleikur – og óendaliga nógv afturat. Tað var lívligt, men altíð við einum herdaðum skali, sum lá oman yvir tað spælandi og ótrúliga musikalska, sum gekk fyri seg á pallinum. "Slava Ukreina" hoyrdist úr fjøldini, og tað bleiv eisini sagt av pallinum. "Thank you for the support. We will always remember it." Tað segði tann karismatiski mannligi sangarin, og mann trúði honum. Tað kom frá hjartanum.
Ikki tí. Alt snúði seg ikki um kríggið. Tvørturímóti var ein stór kontrast millum spæligleðina og musikalitetin á pallinum og so tað forbrenda spillið av mannalívi, sum fyriferst í heimlandinum hjá DakhaBrakha. Tey eru fýra limir: Tríggjar kvinnur og ein maður. Tey syngja øll, og tey spæla øll fleiri ljóðføri. Ein spældi mest trummu og sang. Ein spældi mest klaver og sang. Ein spældi mest cello og sang. Og so maðurin, sum spældi harmoniku og onkran gittara. Øll ljómaðu tey framúrskarandi bæði hvør sang og sum kór. Tað var sum ein superbólkur, har hvør limur var sjáldsama dugnaligur einstaklingur, og tilsamans eru tey ein stórsligin eind, sum gravar djúpt inn í ta slavisku traditiónina og miðlar hana til umheimin við gleði og kærleika.
Tað var fjølbroytt: Fólksligt, tripphoppsligt, etnoteknosligt – alt við einum yvirskoti, sum lýsti úr tónleikarunum. Tær tríggjar líktust viðhvørt húsmøðrum úr málningum hjá Sigrun Gunnarsdóttir við hasum grefligu hondunum, ið taka sær av absolutt øllum, sum skal orðnast. Samstundis vóru tær bara old school cool í siðbundnum ukreinskum klæðum og sovorðnum lítlum head-settum, sum tær sungu meira himmalskt inní, enn eg helt var møguligt við sovorðnum mikrofonum.
Samstundis var kríggið meira veruligt, enn tað nakrantíð hevur verið – fyri meg í fjarskotnu Føroyum. Móti endanum av konsertini vístu tey video av hundrað- ella túsundtals av andlitum hjá soldatum, sum sannlíkt eru deyð í dag, og ein kundi ikki lata vera við at hugsa: "Hví? Fyri hvat?" Serliga tá ein sá hesi fýra fantastistisku menniskjuni á pallinum, sum umboðaðu sína mentan so fyrimyndarliga.
##med2##
